Kampioenen van Nederland

Al in de vroege jaren ’50 werd duidelijk dat Loek Alflen talloze malen Kampioen van Nederland zou gaan worden. Hier toont hij — naast enkele eerder veroverde prijzen — zijn beide Kampioens Sjerpen behorend bij de titel Kampioen van Nederland in 1952 en 1953. In 1954 — het jaar erna — won Loek Alflen voor het laatst de titel in het Extra Vedergewicht, omdat hij in 1955 voor het eerst uitkwam in het Lichtvedergewicht. Overigens raakte zijn oudere broer Gerard Alflen de Kampioenstitel in 1954 kwijt aan Joop Nederpelt van Simson (Den Haag), omdat hij op punten verloor van clubgenoot Wim Ockhuysen. Helaas moest deze, in zijn partij tegen Nederpelt, opgeven wegens een ernstige knieblessure! Mogelijkerwijs zou hij de nieuwe kampioen in het Lichtveder zijn geworden. Ockhuysen maakte namelijk die dag een zeer sterke indruk!

Gerard Alflen was tot dan toe ongetwijfeld een van de sterkste Bantammers van Nederland. Voor hem kwam de zwaarste tegenstand dan ook vooral uit eigen (familie) kring! Maar ook van prominente Halterworstelaars als Joop van Beurden en Sjef de Jong had Gerard in het verleden veel te duchten gehad. Om er slechts enkele te noemen.

Zou de Kampioensfoto van 1954 beschikbaar zijn geweest, Loek Alflen zou hier opnieuw hebben kunnen staan met twee Kampioens Sjerpen! Zonder enige moeite is hij (klaarblijkelijk) overgegaan van het Extra Veder- (52kg.) naar het Licht Vedergewicht (57kg.). Want ook in deze gewichtsklasse wist hij de Nationale Titel van 1955 weer overtuigend op zijn naam te schrijven.

Leo Piek en Loek Alflen waren niet alleen maatjes in het behalen van Landskampioenschappen, nee, ook op het persoonlijke vlak waren zij meer dan gewone vrienden. Hier toont Leo Piek de Kampioens Sjerp, behorend bij het Kampioenschap van Nederland Lichtgewicht 1956 (67 kg.)

 

Grote verslagenheid heerste er in Culemborg toen bekend werd dat op 28 januari 1956 de populaire Culemborgse middengewicht Hennie Richter, op bijna 29-jarige leeftijd, in een ziekenhuis in Utrecht was overleden. Het was bekend dat hij ernstig ziek was, doch niemand had zich ingedacht dat het zó ernstig was met hem.

Niet alleen in de worstelsport was Hennie Richter een atleet van betekenis, hij voetbalde ook en wel regelmatig in het eerste elftal van "Vriendenschaar". Hoewel hij pas één keer de Nationale Titel in het Middengewicht had veroverd, hield men er in worstelkringen toch ernstig rekening mee dat hij in staat zou zijn een echte titelhouder te worden! In tal van wedstrijden, nationaal en internationaal, blonk hij uit en slechts zeer zelden slaagden tegenstanders erin hem op de schouders te brengen. Zijn kameraadschap en zijn toewijding aan de twee verenigingen waarvan hij deel uitmaakte, waren een voorbeeld voor velen. Maar ondanks zijn prestaties op zowel het voetbalveld als de worstelmat, was hij de eenvoudige jongen gebleven, waarmee iedereen graag omging. Op 1 februari heeft de teraardebestelling plaatsgevonden. Zijn vrienden droegen de met vele bloemstukken overdekte baar en fungeerden als slippendragers. Onder de talloze belangstellenden op het kerkhof waren vertegenwoordigers van de fabriek waar hij werkzaam was en tal van sportverenigingen, waaronder enige leden van de Utrechtse verenigingen. Het woord werd gevoerd door W. Bonouvrié en J. Jongejan, die de overledene schetsten als één van de beste vertegenwoordigers van Culemborg op sportgebied. Dominee E.F. Westra ging voor in gebed. Het medeleven van allen gaat uit naar zijn vrouw en dochtertje. Hij ruste in vrede!

Een opmerkelijke worstelaar was de vroegere Olympiaan Toon Temming. Na in 1958 Jeugdkampioen van Nederland te zijn geworden in 57 kg. (16 tot 18 jaar) als lid van de Utrechtse Krachtsportvereniging "De Staalkoning", wist hij in 1959 en 1960 Leo Piek bij de lichtgewichten achter zich te laten en Kampioen van Nederland te worden.. Al bij de vedergewichten deed hij zich kennen als een voortreffelijk sportman.(Gerard Ram heeft hem enkele malen als tegenstander op de mat mogen ontmoetten) Een man met het sporthart op de juiste plaats, die ook als tegenstander vrienden wist te maken!

In 1953 deed zich het unieke feit voor dat De Halter maar liefst zes Kampioenen van Nederland in één jaar in haar gelederen had.
Dit feit was des temeer uniek, als men bedenkt dat er in die periode nog maar 8 (acht!) gewichtsklassen waren.

In dat jaar wist Gerard Ram, in de strijd om het Kampioenschap van Nederland Vedergewicht (63 kg.), in Sportzaal "Den Hommel" in Utrecht, zijn meest geduchte concurrenten Jan Stijlaart en Henk Emo voor te blijven. Door in de finale op punten te winnen van de coming-man Arie Alflen en onbeslist te maken met Emo, wist hij beslag te leggen op de titel.

In het volgende jaar (1964) moest hij — zonder een enkele partij te verliezen! — zijn titel afstaan aan Arie Alflen, die overigens bijzonder op dreef was. In de eerste partij lootte hij namelijk al meteen Henk Emo die hem een onbeslist afdwong, twee strafpunten. Clubgenoot — en coming-man — Luc Terpstra, wist hem in de tweede partij eveneens op onbeslist te houden, vier strafpunten. Voor zijn derde tegenstander op dit Nationale Kampioenschap, de stugge Jan Stijlaart, was het duidelijk dat deze Gerard Ram uit het tournooi kon stoten als ook hij hem op onbeslist wist te houden. En omdat dat ook gebeurde, deed zich het feit voor dat één van de favorieten van het toneel verdween zonder een enkele partij te verliezen. Het mag dan ook een goede zaak worden genoemd dat — niet zoveel later — het onbeslist is afgeschaft, waardoor de pure verdedigers in het worstelen niet langer beloond werden! Achter Arie Alflen, als kampioen, werd de puur verdedigende worstelaar Hans Steenbakker van Hercules-Amsterdam tweede. Henk Emo wist nog net beslag te leggen op de derde plaats.

Het Kampioenschap van Nederland in het Lichtgewicht was in 1963 een volkomen open strijd. Met o.a. toppers als Leo Piek en Nol Kooymans (om er maar twee te noemen), bleef het tot en met de finale uitermate spannend. Theo Wammes bleek die dag uiteindelijk de sterkste lichtgewicht te zijn.

In het jaar 1966 heeft De Halter opnieuw drie Kampioenen van Nederland in de gelederen. Wederom de onverwoestbare Bantamgewicht Loek Alflen en de Lichtgewicht Theo Wammes. Maar ook in het Lichtmiddengewicht (na de periode Joop le Blanc) Adrie Bosman als Kampioen van Nederland.

Een geduchten tegenstander in het zwaargewicht mag ongetwijfeld Piet Arts van Hercules-Amsterdam worden genoemd. Weinigen kunnen zich er op beroepen deze sterke zwaargewicht van Hercules-Amsterdam te hebben verslagen. Kortom, een worstelaar die met recht in het overzicht van de Kampioenen van Nederland thuishoort!

Van de drie gebroeders Melgers, zijn Leo en de bovengenoemde Herculaan, Kampioen van Nederland in het zwaargewicht. Leo Melgers werd dat overigens in het jaar 1951. Broer Anton Melgers kon zich jarenlang rekenen tot één van de beste Nederlandse scheidsrechters. Was bovendien erkend Internationaal FILA-Arbiter.

Hoewel de Amsterdamse worstelclub S.S.S. inmiddels al jaren ter ziele is, zijn er toch worstelaars welke deze club in de veertiger jaren een geduchte naam wisten te geven. Een sprekend voorbeeld hiervan is Jan Munnikes, zevenvoudig Kampioen van Nederland in het Lichtgewicht!

De vroegere oprichter en voorzitter van het Utrechtse S.D.Z., Wim de Greef, is hier te zien op een foto van 23 Oktober 1942. Op 21 Mei 1944 werd hij Kampioen van Nederland in het lichtgewicht. Daarmee onttroonde hij de toen drievoudige Nationale Kampioen Jan Munnikes. In die periode was Wim de Greef overigens nog lid van  de Utrechtse Krachtsportvereniging "Olympia". Later vond er een afscheiding plaats die onder de naam S.D.Z.enkele jaren een succesvol bestaan leidde in het Ontspanningsgebouw van het toenmalige Werkspoor. Op het moment van schrijven, medio september 2004, heeft Wim de Greef de leeftijd bereikt van 83 jaren! Nog steeds in goede gezondheid zijnde kan hij terugblikken op een succesvolle carrierre als worstelaar. Daarnaast is hij nu het - op één na - oudste lid van de Bond, Erelid en viervoudig Lid van Verdienste. Na met de jeugdploeg van S.D.Z. in 1958 tweede te zijn geworden, won zijn jeugdploeg in de jaren 1959-'60 en '61 de bekende 'Van Maarenprijs'.

Jan Kabbedijk, van de vereniging Simson-Den Haag, wist de titel in het Vedergewicht vijf keer te veroveren. Een sterke technische worstelaar met een voortreffelijke wedstrijdmentaliteit. De eerste Kampioenssjerp mocht hij in om de schouders hangen. Zijn grootse concurrenten waren in die tijd ongetwijfeld A. Teijse van S.S.S.-Amsterdam, H.C. Groeneveld van D.O.K.-Beverwijk en H. Dijk van Hercules-Amsterdam. In 1942 en 1943 wist hij het opnieuw tot Kampioen van Nederland te brengen. Na de kampioenstitel in 1949 te hebben heroverd op H. Dijk van Hercules-Amsterdam, moest hij in 1953 zijn (in 1952 heroverde titel op Wim Alflen De Halter-Utrecht) weer afstaan, nu aan de clubgenoot van W.F. Alflen, namelijk aan De Halter-vedergewicht Dirk Luider. Ongetwijfeld moet hij gerekend worden tot de groten onder de vedergewichten van vóór en na de oorlog! Zijn naam mag dan ook met alle respect worden genoemd!

Een krantenfoto collage van de befaamde Haagse Vedergewicht Jan Kabbedijk Links: Kampioen van Nederland 1942. Tweede foto: Kampioen van Nederland 1952; 2^e Dirk Luider (De Halter); 3^e Henk Alflen (De Halter). (De prijs wordt hem uitgereikt door J.J.M. Brekelmans, Ere-Voorzitter van Simson-Den Haag) Midden: In een omgekeerde middelgreep bij Joop van Veltum (De Halter). Helemaal rechts: Jan Kabbedijk tegen J.Holeman met scheidsrechter J.G.C. Scheffer in de wedstrijd "Den Haag - Fidelio-België" welke door de Hagenaars met 9-6 werd gewonnen. (J. Kabbedijk winnaar op punten.)

De K.N.K.B. had (als extra attractie?!) ingesteld dat in elke gewichtsklasse de drie worstelaars met het persoonlijke beste resultaat, aan het eind van het seizoen mochten strijden om de titel: "Persoonlijk Kompetitie Kampioen van Nederland". De eerste vijf titels van de acht bleven meteen al in Utrecht. Olympia-Utrecht belastte zich met de organisatie ervan.

De man die jarenlang de toonaangevende Vedergewichtworstelaar van Nederland zou zijn, Henk Emo. Evenals worstelaars als Leo Piek en Henk Alflen was hij een meester in het uittillen en middelgrepen achterover! Naast de vele titels welke hij wist te veroveren, wist hij ook talloze malen beslag te leggen op de stijlprijzen. Kortom, een vedergewicht van enorme allure!

Deze actiefoto geeft een prachtig beeld van de stijlvolle worstelaar Henk Emo, in gevecht met de al even sterke Jan Stijlaart van S.D.Z. De ontmoetingen tussen deze giganten was voor het publiek altijd weer om van te smullen. Toevalligerwijs is gelijktijdig in dit kampioenschap op de tweede mat op de achtergrond, Gerard Ram bezig aan zijn partij tegen opponent Arie Alflen, beiden De Halter.

De botsing tussen de 'coming-man' Theo Wammes en de tot dan toe ongekroonde koning der lichtgewichten Leo Piek, viel op deze Kampioenschappen van Midden-Nederland nog in het voordeel uit van laatstgenoemde. Toch bewees de geweldige tegenstand die Leo Piek kreeg van worstelaars zoals Theo Wammes en Nol Kooymans, dat een nieuwe Lichtgewichtkampioen niet meer ver weg was.

In de Middengewichtklasse heeft Ton de Rooy enkele jaren geheerst als de beste van Nederland. Menigeen heeft, in zowel de Kompetitie als bij de Nationale Kampioenschappen, in deze sterke en agressieve worstelaar zijn meerdere moeten erkennen. Ook internationaal wist hij menige tegenstander aan zijn zegekar te binden. Alom gevreesd en gerespecteerd!

Dat ook de nakomelingen van bekende worstelaars uit de generatie van na de Tweede Wereldoorlog op het succes van hun vaders wisten voort te bouwen, werd bewezen door de prestaties van de oudste telg van Henny Mantel. Deze zoon - genoemd naar zijn grootvader, Halterbestuurder Job Mantel stond in 1981 als Kampioen van Nederland op het hoogste platform.

Met Job Mantel werd ook clubgenoot Peter van Slingerland (zoon van de Haagse Piet van Slingerland welke enkele jaren in het zwaargewicht voor het Utrechtse De Halter op de mat is gekomen) Kampioen van Nederland in 1981. Ook daar viel de appel dus niet ver van de stam!

Ook de Clubkampioenschappen van de Halter woedt er vaak een enorme strijd om de hegemonie in de diverse gewichtsklassen. Zo ook in de klasse van Job Mantel, die het bij de deze kampioenschappen o.a. moest opnemen tegen erkende toppers als Ben Stelte (huidige trainer van De Halter) en Anton Weber, die respectievelijk tweede en derde werden.